Zgromadzenie Córek św. Franciszka Serafickiego zostało założone w 1928 r. przez błogosławionego ks. Antoniego Rewerę – kapłana diecezji sandomierskiej, czciciela i naśladowcę św. Franciszka z Asyżu. Błogosławiony ks. Antoni odznaczał się wielką wrażliwością na ludzką biedę, a miłość Boga i bliźniego była dla niego podstawą doskonałości i motywem gorliwości duszpasterskiej. Głębokie życie wiary uzewnętrzniał poprzez działalność charytatywną i społeczną oraz służbę duchową i moralną drugiemu człowiekowi, która przynosiła owoce w postaci licznych nawróceń.

Troska o siostry, które pragnęły wierniej naśladować życie ewangeliczne Biedaczyny z Asyżu skłoniła ks. Rewerę do założenia Zgromadzenia. Założyciel pragnął, aby było habitowe, uważał bowiem, że duchowa Córka św. Franciszka ma nie tylko świętością życia świadczyć o Bożej miłości, ale swoim wyglądem przypominać ludziom o potrzebie ciągłego nawracania (habit jest znakiem pokuty, apostolstwa i konsekwencji). Ksiądz Antoni Rewera zakończył życie w niemieckim obozie koncentracyjnym w Dachau 1 października 1942 r.

Zgromadzenie pomimo śmierci założyciela przetrwało i zostało zatwierdzone przez władze kościelne w 1959 r. Ksiądz Rewera został włączony do grona 108 męczenników II wojny światowej, których beatyfikował Jan Paweł II 13 czerwca 1999 r. w Warszawie. W tym samym roku zgromadzenie zostało zatwierdzone na prawie papieskim.

Po 25 latach, 30 czerwca 2016 r. siostry zakończyły swoją posługę w radomskim seminarium. Stało się to, ze względu na małą ilość powołań do tego zgromadzenia oraz powoli ubywające siły sióstr, które tak dzielnie posługiwały seminaryjnej wspólnocie każdego dnia. Niech nasza Niepokalana Matka wynagradza siostrom za ich ofiarną pracę i modlitwę, którą towarzyszyły alumnom w czasie formacji ku kapłaństwu.