Czym są Ćwiczenia Duchowne świętego Ignacego Loyoli? Nie ma chyba lepszego sposobu aby to wyjaśnić niż oddać głos samemu czcigodnemu autorowi:

„Pod tym mianem «Ćwiczenia Duchowne» rozumie się wszelki sposób odprawiania rachunku sumienia, rozmyślania, kontemplacji, modlitwy ustnej i myślnej i inne działania duchowne […]  Albowiem jak przechadzka, marsz i bieg są ćwiczeniami cielesnymi, tak podobnie ćwiczeniami duchownymi nazywa się wszelkie sposoby przygotowania i usposobienia duszy do usunięcia wszystkich uczuć nieuporządkowanych, a po ich usunięciu – do szukania i znalezienia woli Bożej w takim uporządkowaniu swego życia, żeby służyło dla dobra i zbawienia duszy.” (ĆD 1)

Dla alumnów radomskiego seminarium pierwsze zetknięcie z Ćwiczeniami to Fundament, pierwszy etap, który jest wstępem do duchowości ignacjańskiej. Przeżywany jest przed rozpoczęciem I roku. Są to 5-dniowe rekolekcje w ciszy, w trakcie których poznaje się metodę medytacji nad słowem Bożym i modlitwy rachunkiem sumienia, uczy się akceptować swoją historię życia, prostuje się swój obraz Boga. Odprawienie Fundamentu otwiera drogę do następujących po sobie czterech etapów, tzw. Tygodni nazwanych wg kolejności (I Tydzień, II Tydzień etc.). Część alumnów decyduje się na kontynuowanie Ćwiczeń w domach rekolekcyjnych. Dlaczego?

Najpiękniejsze jest to, jak w trakcie rekolekcji hasło „Bóg przemawia do człowieka w ciszy” nabiera sensu. Rekolektanci przekonują się, że ma On swój własny język – posługuje się poruszeniami wewnętrznymi, pragnieniami jakie nosimy w sercu, emocjami rodzącymi się w nas w określonych sytuacjach. Niestety w ten sposób wpływa na nas także zły duch. Św. Ignacy stał się tłumaczem tego języka, ucząc rozpoznawać, od kogo pochodzą nasze doświadczenia wewnętrzne. Rolą kierownika duchowego jest pomagać rekolektantowi rozróżnić działanie dobrego i złego ducha poprzez tzw. rozeznawanie duchów.

I Tydzień to czas zniszczenia tego, co oddziela człowieka od Boga. Poprzez medytację Pisma Świętego, rekolektant poznaje katastrofalne skutki grzechu aniołów, Adama i Ewy, a także swoich własnych. Teksty są starannie dobrane i opatrzone komentarzem prowadzącego. Słowo Boże prowadzi do głębokiego żalu za grzechy i ukazuje Jezusa jako jedynego zbawiciela. I Tydzień odpowiada etapowi oczyszczenia.

Następujący po nim II Tydzień jest logiczną kontynuacją: pomaga lepiej poznać Tego, który nas wybawił poprzez kontemplację Jego życia w Nazarecie i publicznej działalności. Autor Listu do Hebrajczyków pisze: „Żywe bowiem jest słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, […] zdolne osądzić pragnienia i myśli serca.” (Hbr 4, 12). Poznając bliżej Jezusa i Jego wartości uświadamiamy sobie własne braki, nieuporządkowane przywiązania i przewrotność. Dlatego II Tydzień to właściwy czas na prawdziwy wybór Chrystusa i Jego ubóstwa, pragnienia zniewag i wzgardy oraz pokory, a także rozeznanie życiowego powołania lub decyzję reformy dotychczasowego życia. Ta część rekolekcji odpowiada etapowi zjednoczenia, następne dwie zaś (III i IV Tydzień) – etapowi oświecenia.

Święty Ignacy pozostawił po sobie bezcenne dziedzictwo w postaci Ćwiczeń Duchownych, reguł rozeznawania duchów oraz przykładu własnego życia. Chciejmy korzystać z tych skarbów, aby lepiej realizować cel, dla którego zostaliśmy stworzeni:

Człowiek po to jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją. (ĆD 23).

al. Bartosz Janik, III rok