11 czerwca w naszej diecezji odbyły się święcenia diakonatu. Sześciu alumnów piątego roku dojrzało do decyzji, aby swoje życie poświęcić na całkowitą służbę Bogu i Kościołowi.

Dzień święceń rozpoczął się w seminaryjnej kaplicy. Podczas porannej jutrzni kandydaci na diakonów złożyli uroczyste wyznanie wiary w obecności ks. bp. Piotra Turzyńskiego. Biskup pomocniczy diecezji radomskiej zwracając się do alumnów piątego roku mówił o potrzebie służby, która jest istotnym elementem życia każdego chrześcijanina. Przykładem jest sam Syn Boży. Izajasz zapowiada Go jako Cierpiącego Sługę Jahwe (Iz 52,13 – 53,12), a św. Paweł w Liście do Filipian zaznacza, że Jezus uniżył samego siebie przyjmując postać sługi (Flp 2, 6-11). Wskazując na konieczność służby, ks. Biskup zauważył, że sługa to nie tylko ten, który służy. To także ten, o którego Pan się troszczy i ma go w opiece. Dlatego właśnie służba tak wielkiemu Panu to niezwykła godność i zaszczyt, przyjmowana z radością i entuzjazmem. „Przyjmując ten dar jesteście w rękach Boga, którego miłość nigdy nie ustaje” – zakończył bp Piotr.

Centralną częścią tego dnia była Msza Święta w katedrze, podczas której biskup Piotr Turzyński udzielił sakramentu święceń. Właśnie 11 czerwca przypada rocznica poświęcenia katedry, „pięknej matki kościołów naszej diecezji. Ta świątynia odsyła nas do świątyni jaką jest każdy z nas.” – powiedział we wstępie bp Piotr.

W towarzystwie rodzin i przyjaciół, ks. Rektor Jarosław Wojtkun zapewnił, że kandydaci są gotowi do podjęcia posługi w Kościele. Homilię wygłosił Biskup Piotr Turzyński. Przypomniał, że Kościół to nie tylko instytucja, budynki, ale przede wszystkim to my, żyjący ludzie, żyjące serca. Ten Kościół zbudowany jest na chwiejnym i słabym Piotrze. Często cierpi przez ludzkie słabości, ale zło go nie zwycięży, bramy piekielne go nie przemogą, bo Chrystus jest jego fundamentem. To Kościół Chrystusa. My ludzie, potrzebujemy znaków bliskości Boga, dlatego On cięgle powołuje niektórych na swoją wyłączną służbę. W ten sposób Bóg chce być blisko nas. Do takiego Kościoła, zbudowanego z żywych kamieni zaproszeni są diakoni.

Biskup Piotr wskazał, jakie zadania stoją przed diakonami. Po pierwsze mają oni głosić Ewangelię, która jest światłem rozpraszającym mroki obecnych czasów. W niej zawarte są piękne słowa zachęcające do ciągłego przebaczania, do bycia miłosiernymi, do miłości wzajemnej. Po drugie mają błogosławić. Jezus idzie z ciemności do świata nie z groźbą, nie z pięścią, ale z błogosławieństwem. Po trzecie mają być sługami Eucharystii zanosząc ją potrzebującym. To z niej żyje Kościół. Ona jest światłem, siłą, skarbem. Kolejne zadanie diakonów to bycie ludźmi pokoju, łączącymi wszystkich. Biskup zauważył, że żadna instytucja, żadna partia, żaden naród czy społeczność nie gromadzi się co niedziela we wspólnocie otwartej na wszystkich i nie przekazuje sobie znaku pokoju. Kościół natomiast robi to od XX wieków. Mają wreszcie być aniołami prowadzącymi ludzi do Kościoła, pokazując jego blask i chwałę.

Po homilii nadszedł moment obrzędu święceń. Alumni przyrzekli biskupowi posłuszeństwo, zobowiązali się do modlitwy brewiarzowej i zachowywania celibatu oraz przyjęli księgę Ewangelii.

Dla wspólnoty seminaryjnej dzień święceń to wielkie święto przepełnione radością. Trud pięciu lat formacji przynosi owoc. Cieszą się z niego wychowawcy, którzy troszczą się o rozwój alumnów. Cieszą się Ci, którzy poddali się formacji i są gotowi do podjęcia obowiązków w diecezji, a także młodsi bracia, którzy są w drodze do Chrystusowego Kapłaństwa. Naszym braciom diakonom życzymy, aby z ich twarzy można było czytać Ewangelię, której stali się głosicielami.

Oto nowi diakoni:

dk. Mateusz Czernik – Parafia pw. Św. Wojciecha w Skrzyńsku.

dk. Krzysztof Kołtunowicz – Parafia pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Przytyku.

dk. Rafał Kosowski – Parafia pw. Zwiastowania NMP w Jastrzębi.

dk. Paweł Męcina – Parafia pw. Św. Mikołaja w Końskich.

dk. Mateusz Nowak – Parafia pw. Chrystusa Dobrego Pasterza w Radomiu.

dk. Sylwester Podgórski – Parafia pw. Bł. Annuarity w Radomiu.

Hubert Skipirzepa, rok IV.