Wyż­sze Se­mi­na­rium Du­chow­ne w Ra­do­miu sta­no­wi ze­spół alum­nów i wy­cho­waw­ców, któ­rych łączy ten sam chrzest, jedna wiara i takie samo po­wo­ła­nie przez Boga do pod­ję­cia po­słu­gi ka­płań­skiej. Jest to więc szcze­gól­na wspól­no­ta uczniów Chry­stu­sa, dla któ­rej łaska po­wo­ła­nia do ka­płań­stwa wy­zna­cza na­stę­pu­ją­ce cele: po­twier­dze­nie au­ten­tycz­no­ści po­wo­ła­nia oraz przy­go­to­wa­nie do świę­ceń i po­słu­gi pre­zbi­te­ra­tu.

O au­ten­tycz­no­ści po­wo­ła­nia ka­płań­skie­go świad­czą na­stę­pu­ją­ce przy­mio­ty kan­dy­da­ta: we­wnętrz­ne prze­ko­na­nie o we­zwa­niu przez Boga, zdat­ność du­cho­wa (mi­łość Boga i bliź­nie­go, dąż­ność do bra­ter­stwa, do­świad­czo­na czy­stość, zmysł wiary, zmysł ko­ściel­ny, gor­li­wość apo­stol­ska i mi­syj­na), zdat­ność mo­ral­na (szcze­rość ducha, doj­rza­łość uczu­cio­wa, wy­ro­bie­nie to­wa­rzy­skie, do­cho­wa­nie wier­no­ści obiet­ni­com, cią­gła tro­ska o spra­wie­dli­wość, duch przy­jaź­ni i słusz­nej wol­no­ści, od­po­wie­dzial­ność, pra­co­wi­tość, chęć współ­pra­cy z in­ny­mi), zdat­ność in­te­lek­tu­al­na (umie­jęt­ność słusz­nej i zdro­wej oceny, uzdol­nie­nia wy­star­cza­ją­ce do od­by­cia stu­diów ko­ściel­nych), zdro­wie fi­zycz­ne i psy­chicz­ne, dobra in­ten­cja, jako go­to­wość do pod­ję­cia zadań ka­płań­skich z po­bu­dek re­li­gij­nych, do­wol­ność wy­bo­ru.

W pro­ces przy­go­to­wa­nia do pod­ję­cia zadań ka­płań­skich wpi­sa­ne są na­stę­pu­ją­ce cele: ukształ­to­wa­nie zrów­no­wa­żo­nych, sil­nych i wol­nych oso­bo­wo­ści, umoż­li­wie­nie do­świad­cze­nia Boga, ukształ­to­wa­nie kul­tu­ry wiary w po­głę­bio­nym stu­dium fi­lo­zo­fii i teo­lo­gii, za­pro­po­no­wa­nie ja­snej, od­waż­nej i jed­no­znacz­nej wizji ka­płań­stwa jako drogi życia, in­spi­ro­wa­nie do przy­szłej ak­tyw­nej pracy w pa­ra­fii po­przez sys­tem prak­tyk dusz­pa­ster­skich, umoż­li­wie­nie po­głę­bio­ne­go prze­ży­cia Ko­ścio­ła jako wspól­no­ty wspól­not, za­ini­cjo­wa­nie per­ma­nent­nej for­ma­cji ka­płań­skiej.

Tak okre­ślo­ne za­da­nia re­ali­zo­wa­ne są po­przez for­ma­cję se­mi­na­ryj­ną, ro­zu­mia­ną jako uczest­nic­two w dzie­le Boga Ojca, który za po­śred­nic­twem Ducha kształ­tu­je w ser­cach alum­nów myśli i uczu­cia Syna (Jan Paweł II, Vita Con­se­cra­ta, 66). Ozna­cza to, że for­ma­cja w se­mi­na­rium, po­zo­sta­jąc za­wsze w łącz­no­ści z trze­ma Oso­ba­mi Bo­ski­mi, jest pro­po­zy­cją po­mo­cy w od­kry­wa­niu, prze­ży­wa­niu i re­ali­zo­wa­niu po­wo­ła­nia do ka­płań­stwa. Po­le­ga ona na służ­bie łasce po­wo­ła­nia i do­ko­nu­je się po­przez za­chę­tę do przy­lgnię­cia do Chry­stu­sa i na­śla­do­wa­nia Go w życiu.

(Re­gu­la­min Wyż­sze­go Se­mi­na­rium Du­chow­ne­go w Ra­do­miu z 9 IV 2009 r., I, 1-3)