Formacja duszpasterska

„Celem całej formacji kandydatów do kapłaństwa – pisał Jan Paweł II – jest przygotowanie ich w szczególny sposób do udziału w miłości Chrystusa Dobrego Pasterza. Formacja ta, w swych różnorakich aspektach, powinna więc mieć charakter głęboko duszpasterski” (Pastores dabo vobis, 57). Wiedza zdobywana w seminarium będzie wykorzystywana w praktyce w określonych formach posługi duszpasterskiej, którą kandydaci do kapłaństwa zobowiązani są podejmować stopniowo i zawsze w harmonii z innymi obowiązkami związanymi z formacją seminaryjną.

Formacja duszpasterska nie sprowadza się do zwykłego przeszkolenia, którego celem jest poznanie pewnych technik duszpasterskich. Program wychowawczy w seminarium inicjuje autentyczny proces kształtowania wrażliwości pasterskiej, przygotowuje do świadomego i dojrzałego przyjęcia odpowiedzialności, wpaja wewnętrzny nawyk oceniania problemów, ustalania priorytetów i wyboru rozwiązań w świetle jednoznacznych nakazów wiary i zgodnie z teologicznymi wymogami samego duszpasterstwa (Pastores dabo vobis, 58). Lata seminaryjne mają dać podwaliny postawy apostolskiej. Dalsza jej krystalizacja będzie następowała w pracy kapłańskiej. Aktywne zaangażowanie duszpasterskie świadczy o dojrzałej osobowości chrześcijańskiej i stanowi widoczny znak rozwoju tożsamości kapłańskiej.

W czasie formacji seminaryjnej przewidziane są zarówno praktyki duszpasterskie w ciągu roku akademickiego, jak też podczas wakacji. Ich rodzaj, czas i formę określa zarząd seminarium. Do praktyk duszpasterskich w ciągu roku akademickiego należą: spotkania formacyjne Ruchu „Światło-Życie” oraz Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży, praktyka duszpasterska w ośrodku terapeutycznym KARAN, posługa w szpitalu, praktyka katechetyczna i homiletyczna, praktyka duszpasterska diakonów w wybranych parafiach diecezji. W czasie wakacji alumni są zobowiazani do odbycia co najmniej czterech różnych praktyk duszpasterskich, w tym dwóch obowiązkowych: rekolekcji Ruchu „Światło-Życie” i pieszej pielgrzymki na Jasną Górę lub do Niepokalanowa. Pozostałe praktyki mogą odbyć biorąc udział w obozach rekolekcyjnych Fundacji Dzieło Nowego Tysiąclecia, w obozach harcerskich, rekolekcjach Domowego Kościoła i Ruchu Rodzin Nazaretańskich, w Przystanku Jezus oraz w turnusach rekolekcyjno-rehabilitacyjnych z chorymi.

Oprócz wymienionych praktyk jest wiele dzieł, przez które alumni przygotowują się do duszpasterstwa. Są to między innymi: służba liturgiczna, przygotowywanie modlitw, wolontariat w domach dziecka i w świetlicach środowiskowych, okolicznościowe wyjazdy do parafii (np. w niedziele seminaryjne). Cenne jest, gdy alumni, zapoznając się w drodze praktyk z ruchami i stowarzyszeniami, odnajdują w nich „światło i żar” do lepszego przylgnięcia do Boga i służby Kościołowi, a przynależąc do jednego ruchu uczą się dialogu, współpracy i szacunku do innych form duchowości (Pastores dabo vobis, 68).

8_rgb_min