Formacja duchowa

Formacja duchowa jest dopełnieniem formacji ludzkiej. Jest ona, jak pisał Jan Paweł II, „sercem, które jednoczy i ożywia życie i działalność osoby powołanej do kapłaństwa” (Pastores dabo vobis, 45). Dekret o formacji kapłańskiej Soboru Watykańskiego II Optatam totius ujmuje ją następująco: „Formacja duchowa […] powinna być tak prowadzona, aby alumni nauczyli się żyć w zażyłej i nieustannej łączności z Ojcem przez Syna Jego Jezusa Chrystusa w Duchu Świętym. Mając przez święcenia upodobnić się do Chrystusa Kapłana, niech także trybem całego życia nauczą się przylgnąć do Niego jako przyjaciele. Paschalną Jego tajemnicę niech tak przeżywają, aby umieli wtajemniczać w nią lud, który ma im być powierzony” (nr 8).

Program formacji duchowej obejmuje „wierne rozważanie Słowa Bożego, aktywne uczestnictwo w świętych tajemnicach Kościoła, posługę miłości wobec »najmniejszych«”. Są to, jak pisał Jan Paweł II w Adhortacji apostolskiej Pastores dabo vobis: „trzy wielkie wartości i nakazy, które ostatecznie określają program formacji duchowej kandydata do kapłaństwa” (nr 47). Realizują się one poprzez czytanie i rozważanie Słowa Bożego (Lectio Divina), codzienny udział w Mszy Świętej, wspólną modlitwę, medytację, rachunek sumienia ogólny i szczegółowy, udział w rekolekcjach, konferencjach i dniach skupienia, korzystanie z sakramentów świętych oraz poprzez szukanie Chrystusa w ludziach.

Alumni są zobowiązani do zachowania milczenia (silentium religiosum) od modlitw wieczornych do porannej Mszy Świętej oraz przez cały czas trwania rekolekcji i dni skupienia. „Pośród niepokoju i zgiełku panującego w naszym społeczeństwie – pisał Jan Paweł II – koniecznym elementem pedagogii modlitwy jest ukazywanie głębokiego ludzkiego sensu i religijnej wartości milczenia jako atmosfery duchowej nieodzownej do tego, by odczuć obecność Boga i w niej się zanurzyć” (Pastores dabo vobis, 47).

Kierownictwo duchowe w seminarium należy do ojców duchownych powołanych przez biskupa diecezjalnego. Alumni są zobowiązani do wybrania sobie stałych spowiedników spośród ojców duchownych lub innych kapłanów wyznaczonych przez biskupa. Wszystko to ma na celu stały postęp duchowy kandydatów do kapłaństwa.

7