12 stycznia w niedzielę Chrztu Pańskiego w gmachu Wyższego Seminarium Duchownego w Radomiu odbyło się spotkanie opłatkowe rodziców kleryków oraz członków Towarzystwa Przyjaciół radomskiego seminarium. O godzinie 11:00 rozpoczął się wykład dla rodziców alumnów poprowadzony przez Rektora Seminarium – Księdza Jarosława Wojtkuna. Ksiądz Rektor zwrócił uwagę na bardzo ważną rolę rodziców i rodziny w procesie wychowania i formacji przyszłych duchownych. To właśnie środowisko rodzinne, środowisko w którym dorastają przyszli alumni, a później księża stanowi „pierwsze seminarium” – pierwszy filar kształtowania postawy duchowej alumnów. Ksiądz Rektor dziękował z całego serca za wszelki trud włożony w wychowanie synów, którzy teraz dążą do kapłaństwa.

Następnie sprawowana była Msza Święta, której przewodniczył Ksiądz Biskup Piotr Turzyński.
W homilii mówił: „Mamy Zbawiciela. Zbawiciel, który zwycięża to wszystko. Czyż to nie jest cudowny motyw do oddania Bogu chwały i dziękowania, że pośród ludzkiego zmagania nie jesteśmy sami?. (…)Ten Zbawiciel ma niezwykłą łagodność. To nie jest ktoś, kto krzyczy. Nie złamie trzciny nadłamanej, nie zgasi knotka o nikłym płomieniu. Kiedy jesteśmy trochę podłamani, kiedy zaledwie tli się w nas troszkę światła Bożego i nadziei – Bóg nie zgasi – podtrzyma, doda otuchy. Boże Narodzenie to objawienie Boga, który jest blisko, który staje się jednym z nas. Jest Emmanuelem. Spełniają się proroctwa. Bóg się rodzi i objawia się pasterzom, całemu światu, a potem poganom – dalekim mędrcom ze wschodu”.

Po zakończonej Eucharystii uczestnicy spotkania udali się na refektarz, by tam połamać się opłatkiem i złożyć sobie świąteczno-noworoczne życzenia oraz wspólnie spożyć przygotowany posiłek. Po zakończonym obiedzie można było wysłuchać koncertu kolęd, który przygotował chór klerycki pod batutą Księdza Profesora Andrzeja Zarzyckiego – wykładowcy muzyki kościelnej. W trakcie tego koncertu pojawiły się takie kolędy jak: „Pastuszkowie, bracia mili”, „Mizerna cicha” , czy „Dziecina mała”. Zaproszeni goście chętnie włączali się we wspólny śpiew kolęd i pastorałek co tylko dopełniło znaczenia jednej, wielkiej seminaryjnej wspólnoty.

Z całego serca dziękujemy wszystkim, którzy podejmują dzieło duchowego wsparcia alumnów w ramach Towarzystwa Przyjaciół oraz prosimy o dalszą modlitwę.

 

al. Adrian Tomalski, rok II