Wyższe Seminarium Duchowne w Radomiu już po raz kolejny zorganizowało spotkanie kapłanów obchodzących 25-lecie kapłaństwa. W tym roku było ono szczególnie ważne dla naszej wspólnoty, gdyż wśród jubilatów znalazł się ks. Jarosław Wojtkun, rektor seminarium.
We wtorek jubilaci udali się do Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu – miejsca, w którym rozpoczęli formację seminaryjną, gdzie ich kapłaństwo się rodziło i kształtowało. Wraz z ks. Kazimierzem Skawińskim, drugim rektorem w latach ich pobytu w sandomierskim seminarium, sprawowali dziękczynną Mszę Świętą za dar powołania do służby Bożej.
W środowe przedpołudnie zgromadziliśmy się w kaplicy radomskiego seminarium, aby uczestniczyć w jubileuszowej Mszy Świętej. Wraz z księżmi jubilatami Eucharystię koncelebrowali biskupi naszej diecezji: bp Henryk Tomasik i bp Piotr Turzyński, księża profesorowie i ojcowie duchowni naszego seminarium. Wszystkich przywitał ks. wicerektor Jacek Mizak. Dziękując jubilatom za 25 lat wiernej służby Chrystusowi, przypomniał słowa orędzia papieża Benedykta XVI skierowanego do kapłanów w 2010 roku: Wierność własnemu powołaniu wymaga odwagi i ufności, ale Pan chce także, byście potrafili jednoczyć wasze siły; troszczcie się o siebie nawzajem i wspierajcie się po bratersku. Mówca podkreślił wielki wkład ówczesnych diakonów (a dzisiejszych jubilatów) w prace wykonywane przy budowie radomskiego seminarium.
Homilię wygłosił obecny kanclerz Kurii Diecezji Radomskiej, ks. prałat Edward Poniewierski, który wcześniej był jednym z dwóch ojców duchownych tegorocznych jubilatów. Na początku ks. Poniewierski podzielił się wspomnieniami dotyczącymi ostatniego roku jego współpracy z diakonami w nowym seminarium. Przytaczając słowa zapisane na obrazku prymicyjnym jubilatów: Niech więc uważają nas ludzie za sługi Chrystusa i za szafarzy tajemnic Bożych! (1 Kor 4,1), wyjaśnił, na czym polega służba na wzór Chrystusa. Służyć, to dawać własny czas, siły, serce, trud, to wszystko, co się posiada. Sługa nie myśli o sobie, ale żyjąc dla innych jest wrażliwy na drugiego człowieka. Ojciec duchowny naszych jubilatów zaznaczył, że Bóg żąda serca od wszystkich, ale najbardziej od wybranych sług, dlatego tak ważne jest, aby nie ulec pokusie konsumpcjonizmu.
Na zakończenie Mszy Świętej przedstawiciele wspólnoty seminaryjnej złożyli zgromadzonym kapłanom serdeczne życzenia i podziękowania, czego wyrazem były podarowane jubilatom drobne upominki.
Biskup radomski Henryk Tomasik podziękował jubilatom za pełnioną posługę i współpracę, która jest wielkim znakiem naszych czasów, za zaangażowanie i wszelką pomoc w rozwiązywaniu problemów w diecezji. Z kolei rektor naszego seminarium w imieniu własnym i swoich kolegów podziękował wszystkim księżom profesorom, których spotkali na swojej drodze ku kapłaństwu. Warto wspomnieć, że niektórzy z nich uczestniczyli w tej uroczystości. Jubilaci podarowali kapę do seminaryjnej kaplicy. Po Mszy Świętej biskupi i jubilaci stanęli do pamiątkowego zdjęcia. Obchody srebrnego jubileuszu zakończył uroczysty obiad w refektarzu seminaryjnym.
Każdy z księży nosi w sobie wyjątkową historię swego życia kapłańskiego. Patrząc na drogę kapłaństwa naszego rektora, jaką przebył przez te ćwierć wieku, doskonale widać jak trudna, a zarazem piękna jest służba Chrystusowi i ludziom.
Ks. Jarosław Wojtkun urodził się 18 marca 1964 r. w Skarżysku-Kamiennej. Jego ojciec, prof. Feliks Wojtkun, był w okresie tzw. karnawału „Solidarności” pierwszym niekomunistycznym wojewodą radomskim. Ks. Jarosław Wojtkun przyjął święcenia kapłańskie z rąk bp. Edwarda Materskiego w katedrze radomskiej 26 maja 1990 r. Jego mottem, które umieścił na obrazku prymicyjnym, są słowa z Księgi Psalmów: Niech znajdą uznanie słowa ust moich i myśli mego serca u Ciebie, Panie, moja Skało i mój Zbawicielu! (Ps 19,15). Pierwszą placówką duszpasterską ks. Jarosława Wojtkuna była parafia pw. Wszystkich Świętych w Starachowicach. Pracował tam tylko rok, gdyż został wysłany do Rzymu na studia specjalistyczne z zakresu teologii moralnej. Po ukończeniu studiów i uzyskaniu stopnia naukowego doktora, powrócił do kraju i objął funkcję duszpasterza akademickiego, a także wykładał teologię moralną w radomskim seminarium. W lutym 2000 r. bp Jan Chrapek mianował go wicerektorem seminarium. Po otrzymaniu przez ówczesnego rektora ks. Wacława Depo nominacji na biskupa diecezji zamojsko-lubaczowskiej, ks. Wojtkun został 2 września 2006 r. rektorem seminarium. Łączy pracę w seminarium z posługą duszpasterską w różnych parafiach diecezji radomskiej (do 2012 r. na osiedlu Halinów).
Z rocznika święceń ks. Jarosława Wojtkuna pochodzi 25 kapłanów, pracujących dziś w diecezjach sandomierskiej i radomskiej, a ks. Wojciech Górlicki pełni posługę na Litwie w Nowej Wilejce koło Wilna. Ks. Karol Adamczyk jest obecnie kapelanem szpitala w Starachowicach. Pozostali jubilaci sprawują funkcje proboszczów. W diecezji sandomierskiej:
ks. Zygmunt Lipiec – Zbydniów,
ks. Marek Siwecki – Wólka Ratajska,
ks. Jan Sarwa – Ostrowiec Świętokrzyski (parafia św. Michała Archanioła),
W diecezji radomskiej:
ks. Marcin Andrzejewski – parafia Chrystusa Króla w Radomiu,
ks. Andrzej Bartosiński – Adamów,
ks. Dariusz Czajkowski – Janowiec Solecki,
ks. Edward Czech – Bardzice,
ks. Mirosław Janowski – parafia św. Apostołów Piotra i Pawła w Skarżysku- Kamiennej,
ks. Ireneusz Kosecki – Zakrzew,
ks. Antoni Koza – Jarosławice,
ks. Janusz Krupa – Policzna,
ks. Artur Lach – parafia NSJ w Starachowicach,
ks. Dariusz Maciejczyk – Osiny,
ks. Marian Marszałek – Pomyków,
ks. Sławomir Matyga – Jasionna,
ks. Andrzej Mizak – Majdów,
ks. Grzegorz Roszczyk – parafia MB Częstochowskiej w Starachowicach,
ks. Bogdan Siurnik – Dąbrówka Warszawska,
ks. Zbigniew Stanios – Kałków,
ks. Henryk Wólczyński – parafia św. Judy Tadeusza w Starachowicach,
ks. Wojciech Zdon – Krynki.
Ponadto na różnych etapach formacji seminaryjnej wraz z tym rocznikiem do służby Bożej przygotowywali się: ks. Wincenty Chodowicz, odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi przez Prezydenta RP, jak również o. Rajmund Guzik OCist z Wąchocka. Opiekunem roku był ks. Marek Dziewiecki, który nadal uczy kleryków w radomskim seminarium. Ojcami duchownym byli: ks. Stefan Siczek, późniejszy biskup pomocniczy diecezji radomskiej, a także wspomniany już wcześniej ks. prałat Edward Poniewierski. Warto podkreślić, że był to najstarszy rocznik, który wraz z dwoma niższymi przeniósł się z Sandomierza do nowo wybudowanego skrzydła gmachu seminaryjnego w Radomiu. Na początku warunki mieszkaniowe były niełatwe: w pokojach znajdowały się tylko łóżka nakryte ceratami. Reszta wyposażenia była stopniowo uzupełniana. Ponadto czynnie pomagali fizycznie w rozbudowie budynku seminarium, m.in. niemal codziennie rozładowywali palety cegieł. Te trudne doświadczenia seminaryjne zaowocowały tym, że – jak stwierdził ks. Poniewierski – żaden z tych kapłanów nie pogubił się na drodze kapłańskiej.
Wszystkim jubilatom redakcja naszej strony internetowej życzy dużo zdrowia, wytrwałości i opieki Matki Bożej w dalszych latach posługi duszpasterskiej.
Łukasz Szymański